Goed spul eigenlijk, dat zeer open asfaltbeton – oftewel ZOAB – om als deklaag op de snelweg te gebruiken. Minder aquaplaning, minder last van opspattend water en als leuke bijkomstigheid ook minder geluidsoverlast van banden die over het asfalt razen. En dat allemaal omdat het materiaal zo poreus is: steentjes en grind die met slechts weinig ‘lijmstof’ bitumen bij elkaar worden gehouden. Door de ‘zeer open’ holtes tussen de steentjes kan het (regen)water direct wegzakken, en kan autolawaai enigszins worden geabsorbeerd.

De open structuur van ZOAB heeft echter ook het nadeel dat stenen en steentjes gemakkelijker uit het wegdek loslaten. Door dit verschijnsel, dat ‘rafeling’ heet, gaat het wegdek minder lang mee – zeker in vergelijking met dicht asfaltbeton. Dit boekje, geschreven door Betase, gaat dieper in op het verschijnsel ‘rafeling’, de oorzaken hiervan en mogelijke oplossingen in de vorm van zelfherstellend asfalt. Immers, als het materiaal in staat is om zichzelf te repareren, dan is onderhoud niet of veel minder nodig – en dat scheelt in wegwerkzaamheden, en dus in files. Een nieuwe generatie verhardingen met hoge toegevoegde waarde komt hiermee dichterbij. Naast de technisch-inhoudelijke kant komen ook financiële zaken van zelfherstellend asfalt aan bod.

Hier kunt u het boekje Zelfherstellende verhardingen in de wegenbouw downloaden als PDF-bestand. Onderdelen van dit boekje over wegopbouw, asfalt, ZOAB en bitumen, alsmede de toekomstvisie in het kort vindt u als afzonderlijke downloads in PDF-formaat.

Verschenen als:
Zelfherstellende verhardingen in de wegenbouw (Self-healing in road construction), een tweetalige uitgave (Nederlands/Engels) van Rijkswaterstaat, publicatienummer DVS1110, november 2010, 60 pagina’s.

Externe link:
Klik hier voor de website van Rijkswaterstaat.